Vandaag zijn Arjan en ik samen op consult geweest, normaal gesproken ga ik meestal alleen maar sinds het telefoontje van afgelopen vrijdag spoken er zoveel vragen door ons hoofd dat het belangrijk genoeg is om met zijn tweeen te gaan.
Onze Nefroloog heeft vandaag goed uitgelegd waarom ze nu overgaan tot het katetheriseren en niet tot opereren. Ze vinden het namelijk belangrijker zijn blaas te vergroten, stap 1 daarin is dit te doen met het katetheriseren en de dridase (een blaasverslapper). Waardoor de blaasspier die momenteel ontzettend sterk is omdat Mika zo hard moet persen om te plassen verslapt en zo weer verder kan gaan groeien. Mocht stap 1 niet lukken dan kan er nog voor gekozen gaan worden dat de blaas operatief vergroot moet gaan worden, echter doen ze eerst de omleggingsoperatie kan deze operatie niet plaatsvinden omdat ze hiervoor de orignele urineleiders nodig hebben.
Daarnaast moeten ze dus ook gaan achterhalen wat de oorzaak is van het harde persen voor het plassen daarvoor gaan ze dus de sisoscopie doen. Waarschijnlijk zullen we daarna ook nog wel moeten blijven katetheriseren, maar dat is even afwachten, volgende week zal het waarschijnlijk plaats gaan vinden. De katetherisatiecursus! Een dagopname waarbij we eerst een uitleg krijgen, daarna gaan we oefenen op een pop en daarna zullen we allebei op MIka moeten gaan oefenen. Nog steeds een heel vreemd gevoel dat we dit ook weer gaan doen…
Bij thuiskomst lekker gaan werken, gelukkig had ik al veel voorgewerkt en viel het aantal uren wat ik nog moest mee. De postbode kwam met minder leuk nieuws, volgende week hebben we namelijk al een gesprek met de chirurg over zijn PEG-sonde (klepje in zijn buik). Wanneer zou die dan geopereerd worden. Die ochtend had de dokter gezegd dat ze het in gang had gezet maar dat het nog eventjes zou duren… mmm niet dus… We zijn er wel overuit dat het voor Mika beter zal zijn, maar het feit dat hij ervoor geopereerd moet worden er weer een ziekenhuisopname gaat komen ect ect doet me pijn. Ben ook echt alweer een paar dagen uit mijn doen.
Zit in een achtbaan van emoties maar de achtbaan werkt niet goed… Ik voel me emotieloos terwijl ik het idee heb dat mijn hoofd vol emoties zit, die niet weten waar ze heen moeten. Snappen jullie het een beetje, nou ik niet…
Morgen maar weer eventjes bellen bellen bellen met het ziekenhuis om alles weer te regelen… En zo blijven we aan de gang…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten